snel even een berichtje

Lieve mensen

Eindelijk een tijd gevonden om buiten mijn veel te drukke programma eeb berichtje te plaatsen vanuit Addis. Het verhaal van de film wordt langzaam zichtbaar. Het is een avontuur van een uniek kaliber. Een ongelooflijk doorzettingsvermorgen en persoonlijke wil om door te gaan heerst er bij de invalide jongeren. Door de blubber, over de keien en dwars door de chaotische Afrikaanse menigte heen. Ook indringende momenten in bijvoorbeeld bij de oorlogsveteranen en lepracentrum. Gisteren had één van de tien jongeren (Peter) een wit deken gekocht op de markt omdat hij was geraakt door het verhaal van een straatjongen “ Andrew” die hij ontmoeten onder de brug niet ver van het hotel vandaan. Het greep hem zo dat hij iets terug wilden doen en bedacht dat een lekker warm deken wel een mooi geschenk zou zijn. Vanmorgen gingen Peter en ik terug naar de plek waar de straatjongen de vorige keer ook was. We stonden onder de brug en Andrew kwam naar Peter, die overigens in een rolstoel zit, gelopen. Van een afstandje volgde de gouden scene met een microfoontje in zijn rolstoel geplaatst. “ This is a gift for you when the nights are cold” zei Peter tegen de straatjongen Andrew. Tranen rolden over de wangen van de straatjongen. Tranen rolden over mijn wangen achter de camera verscholen. Wat voel ik me soms klein tussen deze pure en fantastische persoonlijkheden.
Vanmiddag de bus in en werd afgedropt bij Tio (een gehandicapt meisje uit Addis) waar ik de hele middag tot nu haar leven volgde. Zei moet elke dag 88 treden beklimmen om bij haar huisje te komen. Haar benen werken niet meer en met haar handen tilt ze zich tree voor tree naar boven. Vanuit haar huisje een prachtig uitzicht waarin echter een schrijnende realiteit achter schuil gaat.
Ik en mijn camera beleven gouden momenten waarin mijn eigen emoties soms moeilijk te bedwingen zijn. Filmen met een mes in mijn rug, zo voelt het dagelijks...
Ik kan het erg goed vinden met de hele groep. Ik deel mijn kamer met een Aikido-master (Toney). Leuke vent en veilig ’s nachts. Ik ben een beetje vermoeid, mijn ogen zitten bijna aan de camera geplakt en ben eerlijk gezegd blij wanneer ik donderdag in de vlieger zal stappen.
Al met al heb ik momenteel al 24 uur film geschoten. Nog vijf dagen te gaan voodat de vlieger weer naar Nederland zal keren. Met een bijzonder verhaal in mijn achterhoofd en de eer dit indukwekkend verhaal op het witte doek te kunnen zetten.
Groetjes van mij