Een busje vol rolstoelen

Heb er eerlijk gezegd in het begin niet over nagedacht wat voor een discipline en doorzettingsvermorgen deze reis voor zowel de jongeren als de begeleiders vergt. Het begon in Schiphol waar de tien kids (de helft in rolstoel)letterlijk en figuurlijk het vliegtuig werden ingetakeld. De aankomst in Addis was prima, een hartelijk ontvangst.
De rest van de dagen maken het vermoeid omdat we telkens de jongeren met rolstoel en al uit een Ethiopische bus moeten rijden, tillen, slepen, door de modder op de grote keien ontwijkend met de veel te dunne wieltjes door de prachtige chaos van onvoorspelbare situaties.

Voor mij een gevoel van vrijheid maar voor een 18 jarige met een hoge dwarsleasy zittend in een rolstoel dwalend door de Afrikaanse markt een zeker gevoel van benauwdheid, dreiging en machteloosheid. Overgelaten aan het lot van de chaos. De Ethiopiers kijken hun ogen uit naar de grote bus volgeladen met invalide jongeren, de rolstoelen op het dak gestapeld en een camera die hun volgt. Daarentegen kijken de Nederlandse jongeren ook hun ogen uit wanneer er op een halve meter van hun twee volledig misgroeide jonge vrouwen op hande en voeten langs komen strompelen. Een traantje van machteloosheid rolt langs hun wangen naar beneden. "Ik zou wel mijn rolstoel willen afgeven" spreekt één van de jongeren zichtbaar aangeslagen.

Ook de mooiste momenten passeren de revue. Op de markt waar de mannen zich het vak van handelen eigen proberen te maken vanuit de rolstoel, het plezier wat de jongeren met elkaar en de Ethiopische bevolking beleven en het contact met de Ethiopische kinderen met een beperking zijn momenten dat ook ik vanachter de camera mijn emoties moet bedwingen.

De lach en de traan gaan hier gepaard met het avontuur in de bus. Een prachtige groep jongeren die allen hun eigen steentje bijdragen aan het punt dat ze willen maken. NOTHING ABOUT US!!

De komende dagen zullenm de Ethiopische kinderen met een beperking met de Nederlandse jongeren samen weerbaarheidstraingen gaan doen. Deze week tevens op het programma om een werkbezoek te brengen aan de oorlogsveteranen (kinderen van 17 die de oorlog hebben bevochten als kindsoldaat en invalide zijn geraakt), een bezoek aan het lepracentrum en veel meer. De dagen zijn zwaar voor me, ik heb veel mensen die ik moet volgen, intervieuwen in de gaten houden en mijn emoties enigzins onder bedwang houden. Maar het is het me wel waard! Een prachtig project waarmee de rechten van gehandicapten in derde wereldlanden op de kaart zullen worden gezet.

Ik ben moe, mis mijn Anke en ga slapen......
Internetten lukt me niet zo vaak, mijn programma is druk maar ik probeer twee keer in de week op de site te kijken

lieve mensen tot vlug

Marijn